- Szczegóły
- INFORMACJE
Zebranie Zespołu ds. Legislacji

Niestety większość z tych pojęć nie została w sposób precyzyjny zdefiniowana przepisami prawa, co znacząco utrudnia możliwość jednoznacznego odczytywania.
- obowiązująca linia zabudowy;
- nieprzekraczalna linia zabudowy;
- wysokość zabudowy;
- wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki;
- wysokość budynku;
- powierzchnia biologicznie czynna;
- teren biologicznie czynny.
"linia zabudowy" (dot. planów miejscowych oraz decyzji ulicp i wz):
- art. 15. ust. 2. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
- art. 61. ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu;
- § 2 pkt 3 rozporządzenia w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach,
"obowiązująca linia zabudowy" (dot. decyzji ulicp i wz):
- § 4 rozporządzenia w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;
- Tabela 2 – Oznaczenia graficzne granic i linii regulacyjnych Polskiej Normy PN-B-01027, przywołanej w § 3 pkt 3 rozporządzenia w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy,
"maksymalna nieprzekraczalna linia zabudowy" (dot. decyzji ulicp i wz):
- Tabela 2 – Oznaczenia graficzne granic i linii regulacyjnych Polskiej Normy PN-B-01027, przywołanej w § 3 pkt 3 rozporządzenia w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy,
- art. 15. ust. 2. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
- § 2 pkt 3 rozporządzenia w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy,
"wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki" (dot. decyzji wz):
- § 7 rozporządzenia w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,
- § 6 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie,
- art. 15. ust. 2. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
- § 2 pkt 3 rozporządzenia w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o
ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy,
- § 3 pkt 22 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
- 100% terenu położonego poza zewnętrznym obrysem budynku i z gruntem zapewniającym naturalną wegetację roślin,
- 100% terenu pokrytego wodami powierzchniowymi,
- 20% powierzchni ogrodów wertykalnych umieszczonych na elewacjach obiektu budowlanego, o ile powierzchnia tego ogrodu jest nie mniejsza niż 10 m2,
- w przypadku tarasów i stropodachów, o ile ich zwarta powierzchnia pokryta substratem jest nie mniejsza niż 10 m2:
– 70% powierzchni zapewniającej wegetację drzew i krzewów, w przypadku miąższości substratu nie mniejszej niż 80 cm,
– 50% powierzchni zapewniającej wegetację krzewów, w przypadku miąższości substratu od 40 do 80 cm,
– 30% powierzchni zapewniającej naturalną wegetację, w przypadku miąższości substratu od 20 do 40 cm,
– 20% powierzchni zapewniającej naturalną wegetację, w przypadku miąższości substratu do 20 cm;
Natomiast rozważając różnego rodzaju współczesne technologie stosowane na "terenach zielonych" Zespół ds. Legislacji uznał, że w sytuacji wprowadzenia stanowisk postojowych na działkach z zabudową jednorodzinną, zagrodową i rekreacji indywidualnej – należałoby uznawać takie stanowiska postojowe za stanowiące "powierzchnię biologicznie czynną" – w sytuacji, w której ich powierzchnia umożliwia naturalną wegetację roślin oraz retencję wód opadowych – a teren wzmocniony jest np. geokratą.
29) „powierzchnia zabudowy” – powierzchnię stanowiącą rzut prostokątny zewnętrznego obrysu obiektu budowlanego, bez urządzeń budowlanych, na płaszczyznę poziomą tworzący największe pole powierzchni, przy czym:
- w przypadku obiektów budowlanych posiadających ruchome elementy konstrukcyjne, w tym ruchome ściany zewnętrzne, jako powierzchnię zabudowy przyjmuje się największą możliwą do uzyskania powierzchnię,
- do powierzchni zabudowy nie wlicza się elementów wystających nieznacznie poza zasadniczy obrys obiektu budowlanego takich jak schody, rampa, okap, gzyms, daszek,
- do powierzchni zabudowy budynku wlicza się ganek, balkon, taras oraz loggię,
- do powierzchni zabudowy budynku nie wlicza się kondygnacji podziemnych całkowicie zagłębionych poniżej poziomu terenu, jeżeli budynek posiada kondygnację nadziemną;
45) „wskaźnik intensywności zabudowy budynków” – stosunek sumy powierzchni całkowitej budynków do powierzchni terenu inwestycji;
48) „wysokość” – różnicę rzędnych:
- w przypadku budynków – poziomu terenu przy najniżej położonym punkcie na zewnętrznym obrysie części nadziemnej budynku oraz najwyżej położonego punktu, z wyłączeniem anten nadawczych, antenowych konstrukcji wsporczych, urządzeń budowlanych, kominów, maszynowni dźwigów i innych elementów nieznacznie wystających ponad zasadniczą bryłę budynku,
- w przypadku budowli – poziomu terenu przy najniżej położonym naziemnym elemencie konstrukcyjnym oraz najwyżej położonego punktu, z wyłączeniem anten nadawczych, urządzeń budowlanych i innych elementów nieznacznie wystających ponad zasadniczą bryłę budowli; w przypadku budowli z ruchomymi elementami technicznymi wysokość mierzy się do najwyższego punktu położenia tych elementów
– obliczaną z pominięciem nasypów projektowanych albo wykonywanych w związku z
inwestycją;
49) „wysokość całkowita” – różnicę pomiędzy poziomem najniżej zlokalizowanej kondygnacji lub najniżej zlokalizowanego punktu obiektu budowlanego bez uwzględnienia elementów posadowienia, w szczególności: ław fundamentowych, stop fundamentowych, płyt fundamentowych, pali fundamentowych, a poziomem najwyżej położonego punktu na tym obiekcie budowlanym z uwzględnieniem anten nadawczych, antenowych konstrukcji wsporczych, urządzeń budowlanych, kominów, maszynowni dźwigów i innych elementów obiektu budowlanego; w przypadku budowli z ruchomymi elementami technicznymi wysokość mierzy się do najwyższego punktu położenia tych elementów;
Po wstępnej analizie kwestii ustalania wysokości obiektów budowlanych – Zespół przyjął, że należy wprowadzić dwie zasady liczenia tej wysokości – jedną z uwagi na potrzeby urbanistyczne, drugą z uwagi na zagadnienia techniczne (w tym pożarowe) obiektów.
Drugim kluczowym zagadnieniem, stanowiącym temat spotkania Zespołu – były stosowane w urzędach procedury, które oparte są o rozbieżne interpretacje przepisów prawa. Jako przykład omówiono problematykę zjazdów, ze szczególnym zwróceniem uwagi na "zjazdy", które nie są zjazdami z dróg publicznych (tj. "zjazdy" z dróg wewnętrznych, w tym własności gminnej). Postulowane jest opracowanie modelowych procedur, które mogą być rekomendowanie przez MPOIA RP.
Spotkanie zakończyła dyskusja nad różnymi propozycjami zmian § 13 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w kontekście prac Komisji ds. Legislacji działającej przy Krajowej Radzie Izby Architektów RP.
Bożena Nieroda
27.04.2018 r.