Komunikat nr MP 05 z 20 lipca 2020 r.
Rady Małopolskiej Okręgowej Izby Architektów RP
dotyczący definicji pojęcia „wysokość zabudowy”

Rada Małopolskiej Okręgowej Izby Architektów RP, działając w porozumieniu w Wydziałem Infrastruktury Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego, rekomenduje do stosowania niżej zamieszczoną definicję pojęcia wysokość zabudowy, o którym mowa w art. 15. ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przez „wysokość zabudowy” – należy rozumieć:

1. w odniesieniu do budynku – wysokość bryły budynku, mierzoną od średniego poziomu istniejącego terenu, wyznaczonego jako średnia arytmetyczna najniższego i najwyższego poziomu terenu (mierzonego po obwodzie ścian zewnętrznych budynku) – do poziomu najwyżej położonego punktu tego budynku – bez uwzględniania kominów, z zastrzeżeniem przepisów ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze;
2. w odniesieniu do obiektu budowlanego niebędącego budynkiem – wysokość obiektu, mierzoną od średniego poziomu istniejącego terenu, wyznaczonego jako średnia arytmetyczna najniższego i najwyższego poziomu terenu (mierzonego po obrysie obiektu) – do najwyżej położonego punktu tego obiektu;

Dopuszcza się wprowadzenie na obiektach budowlanych – ponad określoną tym planem wysokość: ozdobnych detali architektonicznych, urządzeń lub pomieszczeń technicznych oraz klatek schodowych – o parametrach przestrzennych ustalonych planem miejscowym.

Uzasadnienie

Art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że w planie miejscowym określa się obowiązkowo m.in. maksymalną wysokość zabudowy. Pojęcie „wysokość zabudowy”' nie zostało zdefiniowane ani w ustawie o planowaniu przestrzennym, ani w rozporządzeniach wykonawczych, wydanych do tej ustawy.

Celem uniknięcia rozbieżnych interpretacji niedookreślonego pojęcia, urbaniści opracowują własne definicje pojęcia „wysokość zabudowy” i wprowadzają je do słowniczka w tekstach planów miejscowych lub korzystają z definicji zawartej w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, właściwej dla prawa budowlanego, nie adekwatnej do istoty planowania przestrzennego. Wprowadzenie ujednoliconej definicji wysokości zabudowy, dostosowanej do specyfiki planowania przestrzennego, ma uzasadnienie zarówno merytoryczne jak i praktyczne. Może uczytelnić i ułatwić korzystanie z przepisów planów miejscowych, przez różne podmioty.

Rekomendowana w niniejszym Komunikacje definicja pojęcia „wysokość zabudowy”, pozwala określać maksymalne wysokości obiektów budowlanych – w aspekcie urbanistycznym, nie naruszając zasad mierzenia wysokości budynków, w ich aspekcie technicznym, opisanym w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Definicja pojęcia „wysokość zabudowy” składająca się z odrębnych regulacji dla budynku oraz dla obiektów budowlanych niebędących budynkami, pozwala określać zasady kształtowania zabudowy – w odniesieniu do wszystkich obiektów, których ewentualna budowa jest dopuszczona w planie.

Z poważaniem